Thursday, October 28, 2010
Friday, October 15, 2010
ის, რაც ალბათ უნდა დამეწერა
ის ლამაზი იყო, ძლიერ ლამაზი. არაორდინალური სახე, მზიანი ღიმილი..ჭკვიანი, სევდიანი, ტკივილით გაჟღენთილი თვალები ჰქონდა. ზოგჯერ ბედნიერების ტალღას გამოადენდა..ისეთი ემოციით, შეუძლებელი იყო მისი სიცილით არ დაავადებულიყავი და არ გაგეცინა.. იცინოდი, არ იცოდი რა გაცინებდა, მაგრამ მთელი სხეულით გრძნობდი სიცილის ვიბრაციას..იმიტომ რომ ის იცინოდა. იცინოდა ისე გემრიელად, რომ არავინ არასოდეს იგრძნობდა რა ტკივილს ატარებდა მისი გული. ვერც ვერავინ წამროიდგენდა რომ მას მწარე ცრემლებით ტირილი შეეძლო.. რამდენჯერ უტირია ჩემს ოთახში, ღამის 2 საათზე. როგორ სტკიოდა. როგორ ოცნებობდა. როგორი ძლიერი იყო. მე ვერასოდეს შევძლებ ასეთი ძლიერი ვიყო, ვერასოდეს. ახლაც მარილიან ცრემლებს ვყლაპავ და არ შემიძლია გავიღიმო. მას კი შეეძლო არ ეჩვენებინა ადამიანებისთვის თავისი სისუსტე. ახლაც ჩამესმის მისი ხმა - "ან, შენ ძლიერი უნდა იყო! ანე, შენ უნდა იწამო! ან, მე მჯერა შენი!" .. ახლაც ვგრძნობ მის თბილ ხელებს, მის ჩახუტებას.. მახსოვს როგორ ვსაუბრობდით ტელეფონზე მთელი ღამე, როდესაც 15-16 წლისები ვიყავით და ყველაზე რთული პერიოდი გვქონდა..როგორ ვეხმარებოდით ერთმანეთს..ყველა საიდუმლო ვიცოდით. გაგას წერილებსაც კი ვაკითხებდი. სამი მესაიდუმლე მყავდა - ის, ჩემი მეგობარი ხატია და ჩემზე 9,5 წლით უფროსი მეგობარი ბიჭი, ვაჟა, რომელმაც გადამალახინა გარდატეხის ასაკი და რომელსაც დღესაც მოვყავარ ხოლმე გონს. მახსოვს როგორ გვინდოდა ფსიქოლოგიაზე ჩაბარება და ადამიანების დახმარება, მთელი არსებით გვინდოდა, ბევრს ვკითხულობდით, განვიხილავდით, ადამიანებს და მოვლენებს ვაკვირდებოდით. მაგრამ მე მხატვრობა ვარჩიე და სამხატვრო აკადემიაში ჩავაბარე, მან კი სამედიცინოში ჩააბარა და კარდეოლოგობა უნდოდა. მას წამდა რომ მე ნიჭიერი მხატვარი ვარ, მე მწამდა მისი სიყვარულის მედიცინისადმი, ვიცოდი რომ მომავალში ერთ-ერთი საუკეთესო ექიმი იქნებოდა. პირველ კურსზე იშვითად ვნახულობდით ერთმანეთს. ძალიან ვნანობ. ამაზე მეტად ცხოვრებაში ალბათ არაფერს ვინანებ. როგორ მენატრება. მგონი ვერც ერთი სულიერი არსება ვერ იგრძნობს როგორ მენატრება.
მობილურში აუდიო ჩანაწერი მაქვს, მისი სიცილი.. ინგლისურს ვამეცადინებდი და რატომღაც გაკვეთილი სიცილში გადაიზარდა : )) ბოლოს მივხვდით რომ ნამეტანი ვმხიარულობდით და ჩვენს გაკვეთილებს შედეგი არ ექნება და სხვა მასწავლებელთან წავიდა : ))
მას უყვარდა როცა წიგნებს ვუკითხავდი, ვერ იტანდა როცა ნერვებს ვიშლიდი ბოროტი ადამიანების გამო, მაგრამ თვითონაც ეშლებოდა ნერვები.. მეჩხუბა როცა მოწევა დავიწყე და ხმასაც არ მცემდა სადღაც ნახევარი საათი : )) ეკლესიური იყო. მე არა. ამაზეც მიბრაზდებოდა, რომ "სტრანნად" მწამდა ღმერთის, ბოლოს შემეშვა.. ეს ჭიდილიც მენატრება.
"-ანე, შენ ძლიერი უნდა იყო!"
"-ვიქნები მარი, იმიტომ რომ შენ ამის გწამდა!"
პ.ს. მადლობა ყველა იმ ადამიანს ვინც ჩემსავით განიცდის.
პ.პ.ს. ფოტო გადაღებულია მარის გარდაცვალების წინა დღეს.
P.F.
ძალიან მივედ-მოვედები ხოლმე მუსიკაში, მაგრამ Pink Floyd მაინც ყველაზე ჩემია! 15-16 წლიდან ჩასახლდა ჩემში და აღარსად აღარ ვუშვებ. ძალიან ბევრის დაწერა მინდა, მაგრამ არ შემიძლია.. ეს ალბათ ჩემი ერთ-ერთი ვნებათაგანია, რომელზეც ბევრი საუბარი არ შემიძლია. არ მიყვარს გაცვეთილი ფრაზები პ.ფ.-ს გარშემო. ყველამ ძალიან კარგად ვიცით რომ ეს მხოლოდ მუსიკა არ არის, ეს არის იდეოლოგია, ცხოვრების სტილი..და ამის დაწერა აქ არაფერს იტყოდა ჩემს სიყვარულზე პ.ფ.-ს მიმართ. (თუმცა აგერ, მაინც დამიწერია).. და საერთოდ რა მინდა, ვერ გამიგია..
Monday, July 19, 2010
Thursday, July 15, 2010
ბბ
Thursday, February 11, 2010
ჰიპები დღეს
ამ ყვავილოვან სუბკულტურას წარსულიდან დღემდე სასიამოვნო სურნელი ასდის. მაგიური მუსიკა, თავისუფალი ჩაცმულობა, თავისუფალი სიტყვა, თავისუფალი სიყვარული. ყოველივე ეს მიმზიდველად ჟღერს.
იბადება კითხვა - არსებობენ თუ არა ჰიპები დღეს? რა არის "ჰიპობა"? ატრიბუტიკა, რომელიც პრინციპში თანამედროვე ახალგაზრდობამ მარტივად გადმოიღო წინაპრებისგან, თუ იდეოლოგია?
თანამედროვე პროტო-ჰიპები 60იან წლებზე ბევრად ადრე გამოჩნდნენ, ოკეანის გამოღმა, გერმანიაში XIX საუკუნის მიწურულს. სწორედ ისინი იყვნენ ჰიპური სუბკულტურის ფუძემდებლები, რომელმაც შემდგომ განვითარებას ამერიკაში მიაღწია. საზოგადოებაში ყოველთვის არსებობდა რაღაც ნაწილი, რომელიც იმ ეპოქის დოგმებისგან ითავისუფლებდა თავს. კონსერვატიზმს ყოველთვის უპირისპირდებოდა ანტიკონსერვატიზმი, ყოველთვის არსებობდა კონტრკულტურული დამოკიდებულება და ეს არ არის მხოლოდ 60-იანი წლების ფენომენი. იმას, რასაც ჰიპურ იდეოლოგიას ვეძახით ძველ საბერძნეთშიც შეიძლება ვიპოვოთ ცინიკოსების სახით.
XX საუკუნის დასაწყისში კულტურამ თავისთავში მოიცვა: გაბატონებული ჩაცმულობის სტილი, გაბატონებული მუსიკის მიმდინარეობები, გაბატონებული ძალადობა და ამიტომაც შეიქმნა ახალი ჩაცმულობა, ახალი მუსიკა - ეს ყველაფერი კონტრკულტურული აზროვნების გამოხატულება იყო. 60იანი წლებიდან დიდმნიშვნელოვნად იცვლება მსოფლიო მუსიკალური ინდუსტრია. მაგრამ რთულია იმის თქმა მუსიკის განვითარებამ მოახდინა ზეგავლენა ჰიპურ სუბკულტურაზე თუ პირიქით, ორივე ამაზე ძირითადი გავლენა იქონია იმან, რომ საზოგადოების გარკვეული ნაწილი მზად აღმოჩნდა მიეღო სიახლე, მზად აღმოჩნდა გამოეხატა კონტრკულტურული დამოკიდებულება.
მილიონობით ადამიანი მოუწოდებდა კაცობრიობას საზღვრების გაუქმებისკენ დედამიწაზე და გრძნობებში, დოგმების განადგურებასა და მშვიდობისკენ. დიდი წინააღმდეგობის მიუხედავად ამ სუბკულტურამ უმრავლესობის აზროვნებაში რევოლუცია მოახდინა და დღემდე ახდენს ჩვენაბდე მოღწეული ხელოვნებით.
"Look what's happening out in the streets
Got a revolution Got to revolution
Hey I'm dancing down the streets
Got a revolution Got to revolution
Ain't it amazing all the people I meet
Got a revolution Got to revolution"
Jefferson Airplane - "Volunteers"
დღეს ე.წ. "ჰიპური სამოსი" მოდაშიც კი შემოვიდა. 60-იანების ჰიპურ იერს იარლიყი მიაკრეს ბურჟუებმა, ტანსაცმლით ვეღარ გამოხატავ შენს დამოკიდებულებას. რთულია განსაზღვრო ქუჩაში ნანახი ყვავილებიანი და ბუმბულებიანი გოგონა ჰიპურ იდეოლოგიას იზიარებს, თუ რომელიმე ცნობილი დიზაინერის 500$-იანი მაისური აცვია.
რაც შეეხება ჰიპურ იდეოლოგიას, ის ჩვენ შეგვიძლია ნებისმიერ საუკუნეს მივაკუთვნოთ. ამ იდეოლოგიის მოძრაობები სხვადასხვა სახელწოდებით გვხვდება: ზოგ ეპოქაში ერეტიკოსებს ეძახდნენ მასეთ ხალხს, ზოგშიც ცინიკოსებს. შეიძლება თუ არა მათ ჰიპები ვუწუდოთ? სიტყვა ჰიპი რომ XX საუკუნეში წარმოიშვა, არ განაპირობებს იმას, რომ ჰიპობა XX საუკუნეში წარმოიშვა.. ზოგი მეცნიერი ფიქრობს, რომ XVIII საუკუნის ბოლომდე პატრიოტები და ნაციონალისტები არ არსებობდნენ იმიტომ, რომ სიტყვის ფუძეებმა დღევანდელი დატვირთვა საფრანგეთის 1-ლი რევოლუციის დროს შეიძინეს. ეს მოსაზრება დამეთანხმეთ ცოტაოდენ სასაცილოა. სულერთია რა სტატუსი ჰქონდათ ადრე ჰიპური იდეოლოგიის მატარებლებს, ან მომავალში რა სტატუსი ექნებათ, ჭეშმარიტი ის არის, რომ ისინი არსებობდნენ, არსებობენ და იარსებებენ. განსხვავება ის იქნება რომ ეპოქასთან ერთად ფასეულობები და შესაბამისად პროტესტის გამოხატვის სტილი შეიცვლება.
დღეს საქართველოში კულტურის ნაწილად ქცეულ დეგრადირებული აზროვნების, გემოვნების, მასიური გაუნათლებლობის წინააღმდეგ მოქმედებას შეიძლება ჰიპური ეწოდოს. უბრალოდ მოქმედების გზები ისე აღარ "ყვირის", როგორც 60-იანებში ყვიროდა. პროტესტს სხვა, ეპოქისთის შესაფერისი სახე მიეცა.
მმ
დილა ლამაზად დაიწყო.. უკვე კარგ განწყობაზე ვარ.. მიხარია რომ არსად არ მეჩქარება, იდეები სასწრაფოდ არ მაქვს ამოსაფრქვევი.. ვისვენებ.. ჩაი და მუსიკა.. მმ.. რამდენიხანია ასეთი დილა არ მქონია..